Elitarny zakon, do którego należeli Jagiełło i Henryk V

Patronem Zakonu Smoka, który powstał 12 grudnia 1408 roku, był św. Jerzy, pogromca smoków, zaś jego symbolem uwidocznionym na godle był właśnie smok. Cała symbolika Zakonu Smoka miała wyrażać nadzieję, że jego członkowie tak jak św. Jerzy będą w stanie pokonać groźnego przeciwnika, jakim było wówczas dla Europy Imperium Osmańskie - za Wojciech Gatz, PolskieDzieje.pl.

Herb Zakonu Smoka, fot. CristianChirita

Zakon miał charakter świecki i podlegał władzy królewskiej. Jego założycielem był król węgierski Zygmunt Luksemburski, późniejszy cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Z biegiem czasu do Zakonu zaczęli przystępować przedstawiciele elit ówczesnej Europy. I tak w jednej politycznej lidze, która miała walczyć z wrogami chrześcijaństwa, a w szczególności przeciwstawić się osmańskiemu zagrożeniu, znaleźli się: król Anglii Henryk V Lancaster, król Polski Władysław Jagiełło, król Neapolu Alfonso V Aragoński, książę Bawarii i król Danii Krzysztof III, władca Styrii, Karyntii i Krainy arcyksiążę Ernest Żelazny Habsburg, władca Serbii, możnowładca Górnych Węgier, a także wielki książę litewski Witold.

Do Zakonu należał też hospodar wołoski Vlad II Diabeł i jego syn Vlad III Palownik legendarny wampir Drakula. Swój słynny przydomek zawdzięcza Vlad właśnie Zakonowi Smoka. „Draco”, czyli smok, przekształcony został następnie w „Dracul”, co po rumuńsku oznacza diabeł.

Wraz ze wzrostem liczby członków w Zakonie zaczęto wyróżniać dwa stopnie członkostwa. Istniała mniej liczna elitarna klasa wyższa, która w godle miała zarówno smoka, jak i krzyż. Klasa niższa liczyła sobie większą ilość członków, zaś symbolem drugiego stopnia członkostwa był tylko smok.

Herb Władysława Jagiełły z insygniami członka Zakonu Smoka​, fot. AvalokitesvaraTa

Do symboliki Zakonu nawiązywał m.in. herb rodziny Batorych. Także herb króla Władysława Jagiełły zawiera insygnia zakonne. Jeden z członków Zakonu książę legnicko – brzeski Ludwik II Brzeski przeniósł niektóre elementy Zakonu Smoka do powołanego przez siebie świeckiego rycerskiego zakonu Rudenband.

Po śmierci Zygmunta Luksemburskiego w 1437 r. i po zmniejszeniu się zagrożenia militarnego ze strony Turków, znaczenie Zakonu w Europie Zachodniej znacznie osłabło. Nadal jednak odgrywał on ważną rolę na Węgrzech, w Chorwacji, Albanii, Serbii i Rumunii. Zakon nigdy nie został formalnie rozwiązany.

Członków Zakonu Smoka posądza się o ezoteryzm, sekcizm i okrucieństwo. Pogłoski te nie mają jednak wyraźnego potwierdzenia w archiwach. Do naszych czasów pozostało niewiele historycznych artefaktów związanych z Zakonem. To, co zostało zachowane, jak np. kopia statutu Zakonu, znajduje się w archiwum Uniwersyteckim w Budapeszcie.