Do góry

Kiedy w Londynie zapanował Wielki Smród

Londyn w połowie XIX wieku spoczywał na biologicznej bombie. Pod stopami mieszkańców stolicy Wielkiej Brytanii biegło 360 przegniłych podziemnych kanałów, którymi ścieki z ćwierć miliona domów odprowadzane były bezpośrednio do Tamizy. Wszystkie zanieczyszczenia lądowały w wodach rzeki płynącej przez miasto, a duża część z nich osadzała się na jej dnie, tworząc niebezpieczny osad.

W XVII wieku w Londynie podjęto się przebudowy trzynastowiecznych kanałów ściekowych. Budowa nowych ceglanych instalacji nie nadążała jednak za rosnącą w szybkim tempie liczbą mieszkańców i nowych lokali. W połowie XIX wieku przeprowadzono kontrolę kanałów, która wykazała ogromną skalę degradacji podziemnych instalacji. Na niektórych odcinkach cegły były tak przegniłe, że można je było zeskrobywać łyżką. Konstrukcja kruszyła się, co powodowało częste wypadki śmiertelne wśród robotników pracujących przy kanałach.

Skalę problemu związanego z systemem odprowadzania ścieków z londyńskich budynków ujawniło wyjątkowo upalne lato 1858 roku. Dwa bezdeszczowe miesiące letnie i temperatury przekraczające 35 stopni Celcjusza spowodowały niemal zupełne wyschnięcie Tamizy. To, co ujawniło się na dnie rzeki, było zatrważające. Na całej długości koryta rzecznego spoczywała ponad dwumetrowa fermentująca warstwa brudów nawarstwiająca się tam od kilku wieków.

Władze Londynu podjęły próby ratowania stolicy przed wielką biologiczną klęską. Na dno rzeki wrzucano tygodniowo ok. 250 ton wapna i fenol. Zabiegi te nie przyniosły oczekiwanych rezultatów. Odór wydobywający się z koryta rzeki był tak przeraźliwy, że w mieście nie dało się swobodnie oddychać. Problemy z zaczerpnięciem świeżego powietrza wpłynęły też na funkcjonowanie położonego nad Tamizą brytyjskiego parlamentu. Czas ten nazwano okresem Wielkiego Smrodu.

Klęska sanitarna przyczyniła się do błyskawicznego przyjęcia ustawy, dzięki której zbudowano nowy system kanalizacyjny dla Londynu. W efekcie powstał system nowoczesnych ścieków o imponującej długości niemal 1800 kilometrów. Te radykalne zmiany pozwoliły zwalczyć nawroty cholery w Londynie. W latach 1848-1849 choroba zabiła ponad 14 000 londyńczyków, a w latach 1853-1854 – niemal 11 000 tysięcy.

Komentarze 2

Profil nieaktywny
Dzygit
#112.12.2021, 08:38

A niech to cholerna.

Profil nieaktywny
Dzygit
#212.12.2021, 08:39