"Mała Polska"

Było ich wielu, poszarpanych wojną. Tu zamieszkali, tworząc swoją małą ojczyznę. Mieli tu swoje sklepy, bary i kluby. Little Poland miała nawet okazję oglądać ich własny polski rząd. Zawierali małżeństwa, płodzili dzieci. Nie chcieli się za bardzo integrować. Zawsze byli tacy… polscy.

Zawitali na Wyspy w czasach wojennej zawieruchy. Walczyli o wolność, naszą i waszą. Zostawali, odpoczywali, czekali. Jakoś tak w międzyczasie pobierali się, rodziły im się dzieci. Pomału wyszarpywali z dnia codziennego okruchy normalności.

W 1945 razem z Jałtą zawalił się ich świat, wszechświat. Utworzony na uchodźstwie polski rząd nikogo już nie obchodził, niedaleka do tej pory Polska stała się dla nich równie niedostępna jak Mars. I też była czerwoną planetą. Dla nich równała się z wyrokami - więzienia, śmierci. Jedna z pamiętających tamte czasy mówi o “kompletnym załamaniu”.

I tak z uchodźstwa zostało wygnanie. I rzeczywistość, którą trzeba było teraz jakoś tak zbudować na nowo, na serio. Umocnić domki z kart, zamki na piasku podlać cementem.

Ich historię przypomina Michael Wall w materiale From the archive, 28 February 1963: Poles apart - London’s Little Poland, zamieszczonym w Guardianie. Dziennikarz wyciąga archiwalną publikację - ze środka lat 60-tych.

No i czytamy. A historia to niezwykła. I bardzo… polska. Jest w niej o naszym patriotyzmie, niepokorności, indywidualizmie. Czyli o naszych bardzo polskich cechach.

Zachęcamy do lektury - wnioski (i analogie) wyciągajcie sami.