Neo-Nówka w Edynburgu

W pierwszy weekend kwietnia kabaret Neo-Nówka, jeden z ulubionych kabaretów Polaków, odbył tournee po Wielkiej Brytanii, odwiedzając Szkocję i Anglię. Występy cieszyły się ogromnym zainteresowaniem, a bilety wyprzedały na pniu. Sala edynburskiego George Square Lecture Theatre, w której artyści wystąpili 4 kwietnia, po prostu pękała w szwach.

Tuż po spektaklu udało się nam złapać na chwilę wykonawców, by zapytać ich o wrażenia, o ich tournee po Wielkiej Brytanii oraz o polską publiczność. Mimo późnej godziny i zmęczenia, nadal pogodny Michał Gawliński podzielił się z nami wrażeniami z pierwszego występu w Szkocji.

Emito.net: Jak wrażenia Neo-Nówki ze Szkocji? (rozmowa odbyła się po pierwszym występie artystów w Edynburgu - red.)

Maciej Gawliński, Neo-Nówka: - Macie tutaj bardzo ładny zamek, moi mili Polacy (śmiech). W kraju też mamy ładny - Wawel, ale ten tutaj jest naprawdę bardzo fajny. Byliśmy już nieraz w Wielkiej Brytanii, ale mnie osobiście bardzo się podoba Edynburg. Byłem wprawdzie tylko w samym centrum miasta, ale już to co widziałem, zwłaszcza fakt, że miasto położone jest na wzgórzach, to rewelacja. A tutejsza publiczność jest po prostu jak wymarzona.

Czy do występów w Szkocji były jakieś specjalne przygotowania?

Mamy taką zasadę, że wszystkich traktujemy równo - czy gramy w Edynburgu, czy w przysłowiowym Pcimiu. Nigdy więc nie robimy specjalnych przygotowań. My Polacy i tak lubimy się śmiać, choć jesteśmy dość nadąsanym narodem. Uwielbiamy kabarety, o czym zresztą najlepiej świadczy ich liczba w Polsce, a także to, ile ich przyjeżdża tutaj, do UK.

Może potrzebujemy w takim razie pójścia na kabaret jako pretekstu, żeby móc swobodnie się pośmiać?

Może tak. A uśmiechnięte twarze Polaków to przepiękny widok.

A z czego lubimy się śmiać?

Już nieraz odpowiadałem na takie pytanie i uważam, że Polacy lubią się śmiać właściwie ze wszystkiego. Mamy w Polsce różne kabarety - jedne prezentują humor z gatunku absurdu, inne są bardziej zaangażowane społeczno-politycznie - tak jak my, choć dzisiejszy program (Pielgrzymka do miejsc śmiesznych - przyp.red.) był raczej akurat bardziej społeczny niż polityczny. Każdy z tych kabaretów wypełnia jakąś niszę i to się sprawdza.

Jak można sądzić po najnowszym programie, specjalnością Neo-Nówki są obecnie sceny z życia małżeńskiego. Skąd takie doświadczenia?

Z obserwacji (śmiech). Nie ukrywam, że bardzo trudno jest zagrać kobietę, ale czasem widzimy jak to wygląda. Trzeba trochę przekoloryzować i…

A skąd Neo-Nówka czerpie inspiracje?

Z życia i z obserwacji, do których… dorabiamy sobie swoją własną ideologię.

Wszyscy panowie prowadzą te obserwacje, czy jest “jeden” mózg kabaretu?

Mózgiem kabaretu jest założyciel i twórca Roman Żurek. On przynosi pomysły, a wszyscy razem wspólnie je opracowujemy. Każdy z nas coś wnosi, ale to on jest duszą NeoNówki.

Czy jest różnica między publicznością w kraju, a na emigracji?

Jedyna różnica to chyba taka, przynajmniej ja to odbieram, że Polacy za granicą bardzo się cieszą, że przyjeżdżamy do nich z ich kraju i że przywozimy im tutaj trochę Polski - tak jakbyśmy stawiali woreczek polskiej ziemi na scenie. Są radzi, że ktoś ich odwiedza.

A czy w Polsce mówi się o polskich emigrantach?

Bardzo dużo, zwłaszcza zaś, żeby wracali - tylko że nikt nie odpowiada na pytanie, co mieliby po tym powrocie robić.

Widać to, że nas nie w Polsce ma?

Widać. Jeżdżąc po całym kraju, a robimy to już 10 lat, widzimy na własne oczy, że zwłaszcza te mniejsze miasteczka, takie w których nie ma fabryk, przemysłu, pracy - pustoszeją. To jest bardzo przykre i smutne, ale prawdziwe. Nie mamy o to, broń Boże, do Was jakichś pretensji, bo przecież wyjechaliście za chlebem, za lepszym życiem i to jest normalne, ale w Polsce i w polskich miastach to widać.

Czyli polska rzeczywistość jest nie tylko śmieszna, ale też i smutna?

Trochę smutna jest. Ale radzimy sobie.

A czy życie kabareciarzy jest wesołe?

Nie. Mogę śmiało powiedzieć - np. o moich kolegach z branży - że są to z reguły bardzo poważni ludzie. Wyładowawszy się na scenie po zejściu z niej już nie mają takiej potrzeby. Nie są duszami towarzystwa, a jak jest impreza, to żaden z nich się nigdzie nie wyrywa. Nie lubimy też kawałów, mimo że każdy próbuje nam je opowiadać. Żadnego też nie pamiętamy.

A jak radzicie sobie z popularnością i rozpoznawaniem na ulicy?

W Polsce kabareciarzy nie traktuje się jak celebrytów, więc jeżeli nawet ktoś nas zaczepia, to z reguły nie jest to nachalne. Nikt nie robi nam zdjęć, wyskakując z hot-doga czy butelki z keczupem.

A co jest w tej pracy najfajniejsze?

Patrzenie na uśmiechnięte twarze Polaków. Pod tym względem praca kabareciarza jest znacznie milsza niż, dajmy na to, strażnika miejskiego, który wzbudza z reguły zgoła odmienne reakcje.

Dziękujemy za rozmowę.