Pierwsi królowie Szkocji

W roku 843, Piktowie ostatecznie zjednoczyli swoje ziemie z ziemiami Dal Riata – królestwa Szkotów i orzekli Kennetha mac Alpin wspólnym królem. Tak rozpoczęła się historia szkockiej monarchii.

Następcy Kennetha

Kenneth rządził oboma plemionami przez 16 lat, odpierając w tym czasie liczne ataki Wikingów z północy i Anglów z południa. Po śmierci pochowany został – według legendy – na Ionie. Kolejni władcy wybierani byli spośród najdzielniejszych wojowników przez najbardziej wpływowych mieszkańców Alby (Szkocji) w demokratycznych wyborach. Wielu pierwszych władców zjednoczonej Szkocji wywodziło się z rodu Kennetha. Ich rządy nie były łatwe – podobnie jak Alpin, musieli stawiać czoło nieustannym atakom z południa i północy, a nierzadko także toczyć walki z wrogami wewnątrz własnej nacji.  

Za jednego z największych wczesnych królów Szkocji uznaje się Konstantyna II panującego pomiędzy 903 a 943 rokiem. Wzmocnił on znacznie moc Alby głównie dzięki swoim  talentom dyplomatycznym – udało mu się zawrzeć układ z Wikingami i kontrolować tych, którzy mogli i chcieli zaszkodzić jego pozycji. Zmarł jako stary człowiek, po tym jak abdykował i udał się do St Andrews by zostać tam mnichem.

Walka o władzę

Pierwszy poważny problem sukcesji władzy pojawił się po śmierci Malcolma II w 1034 roku. Nowym władcą obwołano Duncana I, syna córki Malcolma II Bethoc. Duncan I został tym samym pierwszym z królów House of Atholl. Po sześciu latach panowania, w 1040 roku, został jednak zamordowany przez swego kuzyna Makbeta (historia ta jest powszechnie znana z dramatu Shakespeare’a). Makbet rządził Szkocją aż do roku 1057, kiedy to sam poniósł śmierć w walce z Malcolmem III.

Rządy Malcolma III

Malcolm III po śmierci Malcolma II przez 15 lat przebywał w Anglii biorąc udział w toczącym się przeciwko Makbetowi procesie sądowym. W tym czasie dane mu było obserwować rządy trzech kolejnych królów Anglii – włączając Edwarda Wyznawcę. Obserwacje te pozwoliły mu wypracować własne podejście do zagadnień władzy. Po triumfalnym powrocie do Szkocji i dwukrotnym pokonaniu armii Makbeta, został koronowany na króla Alby w 1058 roku. W trakcie 35 lat panowania nie tylko udało się mu zdobyć autorytet wśród mieszkańców Szkocji, ale nawet w sojuszu z Normanami zagrozić Anglii, która jeszcze niedawno zaoferowała mu schronienie i wspierała w walce o odzyskanie tronu.