Jak nas widzą, tak nas lubią

Polacy są ulubionymi pracownikami brytyjskiej klasy średniej. Wciąż jesteśmy cenieni za profesjonalizm i zaangażowanie w wykonywaną pracę. Jednak nie wszyscy Brytyjczycy podzielają tę opinię. W mniej zamożnych grupach społecznych zatrważająco szybko rośnie niechęć wobec imigrantów ze Wschodu, a zwłaszcza Polaków.

- Nie mam pracy przez Polaków i Rumunów – mówi 32-letni Rob Heywood mieszkający w Edgware. W ciągu ostatnich pięciu lat w jego rodzinnej dzielnicy zamieszkało wielu emigrantów z Europy Wschodniej. Brytyjczycy nazywają ich skupiska „małą Polską”, lub „małą Rumunią”. Rob twierdzi, że to właśnie „wschodniacy” zabrali mu pracę. - Polacy robią to samo za mniejszą stawkę, więc firmy wybierają ich. Ludzie tacy jak ja muszą zgodzić się na mniejsze pieniądze, lub szukać innej pracy - mówi z wyraźną frustracją.

Okazuje się, że początkowy entuzjazm wobec migracji z Polski szybko ustąpił miejsca żalowi i wątpliwościom. Po trzech latach od otworzenia granicy Brytyjczycy zdali sobie w końcu sprawę z tego, że nie mają do czynienia ze zjawiskiem chwilowym. „Polski potop” przeszedł już do historii jako największa jednorazowa fala imigracyjna w dziejach Zjednoczonego Królestwa. Okazuje się, że nie tylko rodowici mieszkańcy Wysp mają zastrzeżenia do Polaków. Inne społeczności imigranckie nie rozumieją, dlaczego Polacy są tak dobrze traktowani przez władze i elity społeczne. W hrabstwie Cheshire postawiono nawet tablice drogowe w języku polskim, co wywołało gwałtowny sprzeciw pozostałych mniejszości językowych.
Faktem jest, że dla elit brytyjskich nie pozostaje bez znaczenia kolor skóry. Okazuje się, że przedstawiciel klasy średniej woli dać pracę białemu Europejczykowi, niż Hindusowi lub Afrykańczykowi. To może tłumaczyć rodzące się antagonizmy między wyżej wymienionymi nacjami.

Warto także wspomnieć o rosnącej liczbie bezdomnych Polaków na Wyspach. Największe ich skupisko znajduje się oczywiście w Londynie – około 650 osób z 4356 bezdomnych. Niektórzy twierdzą, że liczba Polaków bez dachu nad głową może być znacznie większa. Anglicy utyskują, że mają własnych bezdomnych, którym państwo musi pomóc. Ci z Polski są zatem niepotrzebnym balastem. Losem bezdomnych zajmują się przeważnie rady dzielnic. Szlachetną inicjatywą wykazała się rada z Westminster, która tak przejęła się widokiem Polaków śpiących pod cieknącym mostem, że opłaciła ponad 200 osobom powrót do ojczyzny. Otrzymała także dotacje od państwa na urządzenie specjalnego punktu informacyjnego na stacji autobusowej Victoria. Ma on oferować pomoc i ewentualne bilety do Polski.

Napływ 600 tysięcy Polaków podniósł popyt na mieszkania, co także wywołuje sprzeciw Brytyjczyków. Potencjalny landlord woli wynająć mieszkanie kilku emigrantom, którzy mogą zaoferować nierzadko wyższy czynsz niż pojedyncza brytyjska rodzina. Walijska gazeta „Western Mail” wyliczyła ostatnio, że jednoprocentowy wzrost populacji przekłada się na 183-procentowy skok cen mieszkań.

Trudno jest dokonać jednoznacznej analizy faktów, ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że to właśnie przez „polski potop” Brytyjczycy mają (wśród obywateli Europy Zachodniej) najbardziej negatywny stosunek do imigrantów. Aż 47% Anglików uważa, że nieograniczone przemieszczanie się pracowników wewnątrz UE szkodzi gospodarce na Wyspach. „Financial Times” tak komentuje całe zjawisko: „Choć politycy i ekonomiści twierdzą, że napływa Polaków i Litwinów od 2004 roku uzupełnił niedobory fachowców i pomógł powstrzymać inflację, to polityczna batalia o emigrację została przegrana”. Natomiast specjalista od emigracji – Neil Davenport twierdzi, że wzrastająca niechęć świadczy bardziej o zmieniającej się mentalności Brytyjczyków, niźli o samych Polakach. Twierdzi ponadto, że to nie nasi rodacy są powodem problemów gospodarczych Anglików. Oznaczałoby to, że idea szukania „kozła ofiarnego” w momencie kryzysu w państwie jest wciąż aktualna. Tak jak w XIX w. Amerykanie oskarżali Irlandczyków o przyczynienie się do kryzysu gospodarczego, tak teraz Brytyjczycy oskarżają o problemy ekonomiczne Polaków.

Oczywiście nie wszyscy mieszkańcy Wysp patrzą z dezaprobatą na przyjezdnych z kraju nad Wisłą. Wielu wciąż ocenia nas bardzo pozytywnie, integrują  się z nami w pracy i poza nią. Okazuje się, że najmilej widziani jesteśmy w Szkocji i tam mamy największe możliwości awansu.