Kwestię aborcji w Wielkiej Brytanii reguluje Ustawa Aborcyjna z roku 1967 (poprawka dokonana przez Human Fertilisation and Embryology Act z roku 1990). Zgodnie z prawem, kobieta może przerwać niechcianą ciążę do 24 tygodnia (licząc od pierwszego dnia ostatniej miesiączki), jeśli dwóch lekarzy oświadczy, że aborcja jest konieczna. Kiedy aborcja może być uznana za konieczną? Powody wymienione w ustawie są następujące:

• gdy kontynuowanie ciąży wiąże się z większym zagrożeniem życia lub zdrowia (fizycznego bądź mentalnego) ciężarnej, niż jej przerwanie;
• gdy kontynuowanie ciąży wiąże się z ryzykiem wystąpienia uszczerbku na zdrowiu fizycznym lub psychicznym narodzonych już dzieci kobiety;
• gdy istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że dziecko będzie niepełnosprawne fizycznie bądź psychicznie.

Takie kryteria dają lekarzom ogromną elastyczność w udzielaniu zgody na aborcję i choć mogą odmówić, w praktyce w Wielkiej Brytanii skierowania na zabieg przerwania ciąży wydawane są właściwie na życzenie.

W wyjątkowych okolicznościach, w sytuacji, gdy wada rozwojowa u dziecka lub zagrożenie dla życia lub zdrowia matki zostanie późno stwierdzone, prawo dopuszcza usunięcie ciąży także po upływie 24 tygodnia.

W Irlandii Północnej trwa debata na temat prawa kobiet do aborcji. Ustawa o aborcji z 1967 roku, która sprawiła, że Wielka Brytania jest w tej kwestii jednym z najbardziej liberalnych krajów Europy, nigdy nie została wprowadzona w tej części kraju.