I nie opuszczę cię aż do... wyjazdu za granicę

Za granicę, za chlebem, często wyjeżdżamy bez swojej drugiej połówki. Nie wszystkie pary przetrwają próbę rozłąki.

Razem czy już osobno?

“Z Piotrkiem jesteśmy razem 5 lat. Mamy cudowną córeczkę Oliwię. Niedawno postanowiliśmy, że mój mąż wyjedzie do pracy za granicę. To smutne, że polskie realia nie pozwalają na godziwe zarobki i normalne życie. Nie wyobrażam sobie, jak długo musielibyśmy oboje pracować żeby zarobić na kupno własnego mieszkania w Polsce. Za granicą to zaledwie kilka lat” - o swojej obecnej sytuacji życiowej opowiada 25-letnia Julita.

“Choć wizja tak długiego rozstania mnie przeraża, to wiem, że jest to dla nas szansa na lepsze życie. Wiem też, że dla naszej córki, jak i dla mnie, to będzie czas próby i ogromnej tęsknoty, ale wierzę, że nasza rodzina przetrwa ten ciężki okres. Liczę na to, że niebawem wszyscy razem zamieszkamy z dala od szarej, smutnej, pozbawionej perspektyw Polski i będziemy cieszyć się życiem w bardziej cywilizowanym kraju” - kontynuuje Julita.

Taki optymizm często towarzyszy decyzji o wyjeździe. Wydaje się, że rozłąka będzie tylko przejściowa. Okazuje się jednak, że bardzo szybko wśród rozdzielonych par pojawia się pytanie: czy jesteśmy razem, czy osobno? Teoretycznie jesteśmy ze sobą związani, ale fizycznie druga osoba jest nieosiągalna. Nie przytuli, nie pocieszy, nie pomoże w codziennych problemach.

I zaczynają pojawiać się wyrzuty, tęsknota, zawiedzione oczekiwania; wszystko to, co sojusznikiem miłości na pewno nie jest. A tych dylematów rozwiązać łatwo się nie da; bo przecież nie przez Internet, ani nie poprzez krótką wizytę raz w miesiącu.

Nie umiemy już ze sobą żyć

Beata i Tomasz długo zastawiali się, czy wyjazd za granicę jest dobrym krokiem, ale gdy Tomasza zwolnili z pracy, a ich roczny synek Michał rósł jak na drożdżach i potrzebował wciąż nowych rzeczy, nie było w zasadzie wyjścia.

“Chcieliśmy jechać razem” - opowiada Beata - “ale oboje stwierdziliśmy zgodnie, że Michałek jest jeszcze za mały na tak diametralną zmianę otoczenia. Poza tym, musielibyśmy pracować do późnych godzin wieczornych i nie miałby kto zajmować się dzieckiem. Tomasz miał spokojnie zarabiać na dom i przysyłać nam pieniądze. Wiedziałam, że nie będzie kolorowo, ale wierzyłam, że wyjdziemy na prostą, że ziści się nasze marzenie o wspólnym domku dla naszej trójki.”

“Ale po roku od wyjazdu Tomka dotarło do mnie, że poza pieniędzmi, które przesyła i wspólną troską o wychowanie Michałka, nie łączy nas już nic. Wtedy zaczęłam namawiać go do powrotu, żeby ratować nasze małżeństwo. Wrócił, ale oboje byliśmy już innymi ludźmi. Teraz jesteśmy po rozwodzie, umiemy ze sobą spokojnie rozmawiać, ale nie umielibyśmy już ze sobą żyć.”

Często też związki chociaż faktycznie się już zakończyły, nie kończą się oficjalnym rozwodem. Kasia tak opowiada swoją historię:

“Bartek od dwóch lat jest w Anglii, zarabia na mnie i na dziecko. Mam 32 lata, nigdzie nie pracowałam, nie mam doświadczenia. Nie mogę się odciąć od pieniędzy męża, bo nie poradzę sobie sama z wychowaniem dziecka. Ale mam też swoje uczucia i potrzeby. Dlatego tu w kraju nie jestem sama. O czym mąż mój oczywiście nie wie. Ale czy on tam nikogo nie ma? Tego zaręczyć też nie mogę. Nie rozwodzimy się, bo nie jest nam ze sobą źle. Nie może nam być ze sobą źle, skoro niemal w ogóle się nie widujemy.”

Przytoczone powyżej związki nie wytrzymały próby czasu; kobiety, które pozostały w kraju podkreślały w swoich opowieściach samotność, poczucie niedoceniania i zaniedbania.

Druga strona medalu

Nie jest jednak tak, że to tylko pozostawione w kraju kobiety nie mogą wytrzymać samotności.

Nierzadko dzieje się tak, że to emigranci szukają wieczorami odskoczni od męczącej pracy, poczucia samotności i wyobcowania.

Często też, zachłyśnięci dobrymi zarobkami i lepszym poziomem życia nie chcą wracać do kraju, w którym tę samą pracę musieli wykonywać za czterokrotnie mniejsze pieniądze.

Piotr, który już trzeci rok mieszka i pracuje za granicą, tłumaczy:

“Pochodziliśmy razem z żoną z maleńkiego miasta. Gdy wyjechałem, poznałem życie, jakiego dotąd nie znałem. Opanowałem język i tutejsze obyczaje. Stopniowo czułem się coraz swobodniej i, co tu ukrywać, podobało mi się. Później poznałem Marikę, przebojową, zadbaną kobietę, która bardzo mi imponowała. Lepsze jest wrogiem dobrego, szczerze wyznam, że nie chciałem już wracać do żony, która przestała mi imponować.”

Białe kruki

Nie jest oczywiście ani regułą, ani prostą zależnością, że związek poddany próbie czasu i rozłąki skazany jest na niepowodzenie. Spora liczba par przez wiele lat radzi sobie z tym problemem. Ich małżeństwa i związki, po przetrwaniu takiej próby czasu są silniejsze i odporniejsze na dalsze kryzysy.

Krzysztof opowiada: “Takie rozstanie, to jest dopiero prawdziwa szkoła uczuć i sprawdzian dla obojga partnerów. Gdy się to przetrwa, to można być pewnym, że z tą osobą można iść przez życie. Byłem trzy lata w Szkocji, a moja dziewczyna została w Krakowie. Dziś jesteśmy rok po ślubie, razem mieszkamy w Polsce. Wiemy, że sobie ufamy i nic nas nigdy nie rozdzieli.”

Ola i Michał od trzech lat funkcjonują w związku na odległość. On w Anglii, ona we Wrocławiu. Nie są małżeństwem, ale gdy tylko Michał skończy swoją edukację na Wyspach, od razu zamierzają się pobrać. Jak wytrzymują?

“Jest ciężko, często tęsknota wręcz zżera od środka, ale wiem że na Michała warto czekać. Jest miłością mojego życia i nie zamienię go na nikogo innego, choćby ten inny był nie wiem jak blisko na co dzień.”

Miłość nie zna problemu kilometrów, rozłąki, wytrzyma wszystkie próby. Ale tylko wtedy, gdy sami zainteresowani jej w tym pomogą. Gdy dołożą wszelkich starań do tego, aby ta miłość trwała i rozwijała się.

Człowiek jest z natury jednostką słabą i nierzadko gubi się sam w swoich postanowieniach i planach. I tak jak w życiu zwyciężają najsilniejsi, tak i tutaj zwycięsko z próby wyjdą tylko najsilniej związane pary. Ale warto chyba później mieć satysfakcję, że przetrwało się naprawdę ciężką próbę i ma się obok kogoś, na kogo zawsze można będzie liczyć.