Marzenia buduje się w Polsce

Maciek i Andżelika wyjechali do Anglii, gdy zaczęły się ich trudności z finansowaniem budowy domu. Kilka lat po jego zbudowaniu jednak nadal są w UK - rozmawiamy o ich doświadczeniach w tej materii.

Dlaczego zdecydowaliście się na wyjazd z Polski?

Maciek: Klasycznie, pieniądze… Wątpię, żeby ktoś wyjeżdżał z powodu uwielbienia dla deszczowej aury (śmiech)

Andżelika: Mieszkaliśmy w domku z moimi rodzicami, jednak nie do końca pasowała nam taka sytuacja. Rozważaliśmy kupno mieszkania, albo budowę domu. Maciek przekonał mnie, że nie warto pakować się w mieszkanie.

Maciek: Ostatecznie i tak chcieliśmy mieszkać nieco na uboczu, nie w mieście, więc dom i tak musiał powstać. Dość miałem ciasnoty mieszkając w akademiku. No więc zaczęliśmy budowę - poszły na to pieniądze z wesela, rodzice Andżeliki sprzedali część ziemi. W pewnym momencie jednak i tak zaczęło tych pieniędzy brakować. Ona jest pielęgniarką. A ja… Koledzy się śmiali, że ja z kolei pracuję w zawodzie. Jestem socjologiem i pracowałem jako ankieter telefoniczny. Pieniądze z tego takie, że prawie na tydzień wystarczało.

Skąd przypuszczenie, że emigracja będzie lepsza?

Maciek: Lata grania na komputerze…

Andżelika: …i oglądania “Ostrego dyżuru” (śmiech)

Maciek: Dały nam one - jak sądziliśmy - wystarczającą znajomość angielskiego, żeby wyjechać. W bogatych krajach zawsze potrzeba pielęgniarek, a ja chciałem złapać po prostu cokolwiek. Parę lat - myśleliśmy - dokończymy dom i nie będzie ciśnienia, wrócimy spokojnie sobie pracować.

I faktycznie było lepiej?

Andżelika: Zaczęłam pracować jako opiekunka dość szybko. Z tym nie było problemu. Maciek z kolei szukał i dorabiał. Zrobił kartę i na początku pracował na budowach, ale ma problemy z plecami, więc nie mogło to być rozwiązanie na długo.

Maciek: Przyjechaliśmy tu na trochę - niespecjalnie się przejmowałem, że nie robię nic związanego z zainteresowaniami i zawodem. Później jednak, rozmawiając z chłopakami z pracy, zacząłem patrzeć na to inaczej. Każdy kurs, zaświadczenie, podnoszenie kwalifikacji, przekładało się na lepsze zarobki. Przekonałem żonę, żeby poszła tu na kurs. Ja też zacząłem o tym rozmyślać więcej.

Andżelika: I tak zaczęliśmy zapuszczać korzenie. Nadal jednak budowaliśmy dom - więc żyliśmy raczej skromnie.

Dom zbudowany, jak z powrotem?

Maciek: Tak, dom skończyliśmy. Ale głupio tak wracać bez żadnych pieniędzy. Pomyśleliśmy: “z czegoś trzeba żyć na początku”. A pensje w Białymstoku, pod którym mieliśmy mieszkać, nadal nie powalały.

Andżelika: Dwa i pół tysiąca dla pielęgniarki to już było coś. Tylko pusty śmiech mnie ogarniał…

Maciek: Chcieliśmy jednak odłożyć. Ja robiłem papiery elektryka - bo jednak trudno z zarobków budowlańca wykwalifikowanego zrezygnować. Pomyślałem, że wybiorę coś stosunkowo mało wymagającego fizycznie. Zresztą - dłubaninę robią chłopaki, z uprawnieniami to narzędzi się przecież nie nosi. Siedzieliśmy na piwie ze znajomymi kiedyś i jeden mówi, że bez sensu pieniądze w skarpecie trzymać - domy idą w górę, trzeba kupować. Na sprzedaż, albo na wynajem - wszystko jedno.

Andżelika: Dla mnie to bez sensu, mamy dom w Polsce, po co drugi. Ale Maciek mnie przekonał, że damy dom do agencji i pieniądze będą płynąć.

Płyną?

Maciek: Oczywiście. Tylko że w drugą stronę. Do banku, bo ciągle my w nim mieszkamy.

Zamierzacie w ogóle wracać?

Andżelika: Tak. Póki Kasia jest mała, to jeszcze można posiedzieć. Ale jak zacznie chodzić do przedszkola, czy szkoły, to już musi w Polsce, bo przecież później nie można dziecka tak przenosić.

Maciek: Ja bym bardzo chciał wrócić. Tak mi się marzy właśnie - dom zbudowany wśród zieleni, tutaj wynajem sam spłaci kredyt, nawet raz na miesiąc można przylatywać doglądać wszystkiego, loty są jak za darmo teraz.

Z drugiej strony żartujemy czasem myśląc o Polsce, że akurat zbudowaliśmy sobie dom na emeryturę w tanim, egzotycznym kraju… Ale na pewno wrócimy niedługo. Mamy świadomość, że to robi się wóz albo przewóz. Głupia sytuacja - jest do czego wracać, ale jest też strach. Jak mieliśmy po dwadzieścia kilka lat to zaczynanie życia na nowo było proste. Ale po trzydziestce? Zwłaszcza z dzieckiem?