Wiersz na dzień dobry

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

"Na Anioł Pański"

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

Na Anioł Pański biją dzwony,

ani się dymią, ani palą - -

spokojną, równą płyną falą,

płyną nad lasy, ponad góry,

płyną nad wody, wsie, ogrody,

nad torfowiska i kamieńce,

nad mgieł przedwschodnie korowody,

pod gwiazd przedwschodnie blade wieńce;

płyną na pierwszy gdzieś w ukryciu

uścisk miłości, dany w życiu...

Ptaki, nim do snu stulą głowy,

śpiewają, wśród gałęzi skryte;

milczy i marzy las smrekowy,

jak gdyby miał zaczarowane

serce, w pomroczną pierś schowane.

Około krzaków jałowcowych,

w ciemnych choinach, w mgłach perłowych:

błądzą Leśnice-Osmętnice,

samotne, tęskne, w mrok owite.

Ponad szemrzącą cicho wodą

włóczy się smutny cień. Tęsknota;

blask pierwszej gwiazdy na swe lice

na usta bierze jej rumieniec,

w oczach zapala skrę jej złota,

czoło swe stroi jej pogodą,

włosy w jej tęczy stroi wieniec...

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

Gdzieś w pustym lesie, w głębi mroku

ukryte, ciche Szczęście chodzi

i ściga falę na potoku,

co mu spod oczu precz uchodzi;

i chwyta powiew wiatru w dłonie,

co mu z rąk dalej chybki wionie;

i szmer piór ptasich łowi ucho,

który przepada w przestrzeń głuchą...

Chodzi i błąka się po lesie -

wszędy swój uśmiech z sobą niesie,

na ustach krasny ma rumieniec,

z oczu światłością świeci złotą,

czoło ma strojne w kwiatów wieniec,

co się z włosami w jedno plotą.

Idzie spokojnie w leśną ciszę -

zaczarowane serce boru

w senny, spokojny rytm kołysze

pod pierwszą gwiazdą przedwieczorna

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

Idzie samotna dusza borem,

idzie za swoją myślą głuchą;

za nią niewidnym tajnym chórem

leśne się wleką Osmętnice

i myśl jej swoją szepcą w ucho...

Już gwiazdy wschodzą światłolice,

te, które złoty róż promieni,

te, które błyszczą modro-złoto,

o skrach rubinu, skrze zieleni.

Zalśniło niebo... Wkoło duszy

wian Osmętnice leśne plotą

i śpiew kołyszą swój pastuszy,

tak cichy, że go tylko słyszą

gałązki drzew, co wkoło wiszą,

i mgły, ich stada, co się włóczą,

jakby się pasły na wilgotnych

mchach, mokrych trawach wydmach błotnych,

jeziorkach, gdzie się gwiazdy świecą...

Za duszą Osmętnice lecą...

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony;

na Anioł Pański biją dzwony,

w bezdeni kędyś głos ich kona.

Dusza wyciąga w okrąg dłonie -

chciałaby objąć wszechświat cały,

chciałaby uczuć w jego łonie

bijące serce...

Coraz więcej

na niebo wschodzi gwiazd nad głową,

już są tysiące ich tysięcy,

niebo jest tonią brylantową.

Na niebie gwiazdy zapałały

iłote, błękitne, rubinowe;

mienią się, plączą, drgają, płoną

świetleją coraz nowe, nowe,

szarfami przez niebiosa wioną - -

i to jest wszystko.

Gdzieś tam w lesie

ostatni dźwięk się dzwonów niesie

i gdzieś tam szczęście w lesie chodzi...

Zdziwiona dusza jest milczeniem,

ni jeden głos się nie odzywa,

nic się nie głosi współistnieniem,

nic się ze serca jej nie rodzi...

Zaczarowane serce boru

nie w rytm jej serca prędki bije - -

w powolny wielki szum przepływa...

Ani z wód, które płyną, chóru

rytm się w rytm serca jej nie wwije...

W lasach, na wodach, pod gwiazd sznury,

od ziemi aż do nieba progów:

jedna bezmyślność wszechnatury,

bezmyślny spokój greckich bogów.

Wian Osmętnice plotą wkoło,

coraz ich więcej, więcej schodzi;

tajemnym chórem wiodą koło,

myśl swą szeptają duszy w ucho,

coraz są bliżej, coraz bliżej,

jak fale morza koło łodzi,

aż się wśród nich z widoku zniży...

Myśl swą szeptają duszy głuchą...

A w dźwięku dzwonów, które dzwonią

na Anioł Pański na przestrzenie:

powstaje wiosna umajona,

zielone świata podniesienie.

Klękają przed nim pola, łany,

klękają łąki, moczarzyska,

góry podnoszą swe ramiona,

jakby się życia sakramentem

zapłodnić chciały, wziąć do łona...

Świerkowy las zaczarowany

i woda, co gwiazdami błyska:

klękają wespół przed tym Świętem.

Na Anioł Pański biją dzwony,

ani się dymią, ani palą,

spokojną, równą płyną falą,

nad ludzkie klęski, ludzkie plony,

nad śmierć, co wstanie umajona,

nad życie, które niemo skona...

Na Anioł Pański biją dzwony,

niech będzie Maria pozdrowiona,

niech będzie Chrystus pozdrowiony...

Byla sobie wielka mucha

Raz urwala sié z lancucha

Zjadla tacie pól kozucha

I uciekla precz

To by bylo wszystko piekne...gdybys to pisal z pamieci a nie bezczelnie kopiowal:)

do sklepu na dole, przywiezli jabole

Nie wyjde, nie wyjde dopoki sie nie upierdole…:)

Dajcie wódy ,dajcie

A jak umre to mnie pochowajcie

Kazimierz Przerwa-Tetmajer

MELODIA MGIEŁ NOCNYCH

(Nad Czarnym Stawem Gąsienicowym)

Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

Okręcajmy się wstęgą naokoło księżyca,

co nam ciała przezrocze tęczą blasków nasyca,

i wchłaniajmy potoków szmer, co toną w jeziorze,

i limb szumy powiewne, i w smrekowym szept borze,

pijmy kwiatów woń rzcźwą, co na zboczach gór kwitną,

dźwięczne, barwne i wonne, w głąb wzlatujmy błękitną.

Cicho, cicho, nie budźmy śpiącej wody w kotlinie,

lekko z wiatrem pląsajmy po przestworów głębinie...

Oto gwiazdę, co spada, lećmy chwycić w ramiona,

lećmy, lećmy ją żegnać, zanim spadnie i skona,

puchem mlecza się bawmy i ćmy błoną przezrocza,

i sów pierzem puszystym, co w powietrzu krąg toczą,

nietoperza ścigajmy, co po cichu tak leci,

jak my same, i w nikłe oplatajmy go sieci,

z szczytu na szczyt przerzućmy się jak mosty wiszące,

gwiazd promienie przybiją do skał mostów tych końce,

a wiatr na nich na chwilę uciszony odpocznie,

nim je zerwie i w pląsy pogoni nas skocznie...

masz Orlando, zebys nie myslal,ze ja taki odpluga oderwany :)

Edward Słoński

"Mój brat"

Dziś w nocy z lancą w ręku

w husarskim srebrnym stroju

przez okno brat umarły

zaglądał do pokoju.

Miał księżyc na pancerzu

i w oczach blask zielony-

mój brat, w moskiewskiej tiurmie

przed laty zamęczony.

Koń jego pod jaworem

bił niespokojnie nogą,

huf jego towarzyszy

od lasu ciągnął drogą....

A on, swą srebrną ręką,

zgarniając księżyc z czoła,

z za okna mówił do mnie:

- Wstań, bracie, Polska wola

dla nedsow polecam

https://processing.org/

pochodna ActionScript, zasadniczo programowanie obiekowe.

i love processing for its speed

multilogin do furefox

i tak bedzieli musieli sie dogadac z Irlandia. Schizorenia, skoro razem odkryli zloza ropy na zachodnim brzegu, a tam siedzibe, w cork, albo dublinie, ma google na europe.

https://pl.wikipedia.org/wiki/Saksonia#/media/Plik:Coat_of_arms_of_Saxon...

https://web.archive.org/web/20061001000000*/ichuj.org

jowita, wystarczy ciebie troche podrobic

cia, autor logo

urdur hakonardoir

Edward Stachura

"Nie rozdziobią nas kruki"

Nie rozdziobią nas kruki

ni wrony, ani nic!

Nie rozszarpią na sztuki

Poezji wściekłe kły!

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;

Niechybnie brakuje tam nas!

Od stania w miejscu niejeden już zginął,

Niejeden zginął już kwiat!

Nie omami nas forsa

ni sławy pusty dźwięk!

Inną ścigamy postać:

Realnej zjawy tren!

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;

Niechybnie brakuje tam nas!

Od stania w miejscu niejeden już zginął,

Niejeden zginął już kwiat!

Nie zdechniemy tak szybko,

Jak sobie roi śmierć!

Ziemia dla nas za płytka,

Fruniemy w góry gdzieś!

Ruszaj się, Bruno, idziemy na piwo;

Niechybnie brakuje tam nas!

Od stania w miejscu niejeden już zginął,

Niejeden zginął już kwiat!

To ja wiersz Bruna zapodam, prywatnie przyjaciela Stachury…

Gdzieś w nas błyszczą gwiazdy poezji;

Gdzieś w nas niosą krzyże polonii,

Gdzieś w nas kwilą buty północy,

Gdzieś w nas idą ludzie niezłomni...

Gdzieś w nas mącą kaci w strumieniach,

Gdzieś w nas piszą donos na życie,

Gdzieś w nas pieją prawdy na rusztach,

Gdzieś w nas płaczą baby niesyte...

Gdzieś w nas stroją namiot cyrkowcy,

Gdzieś w nas płoszą dzieci jaskółki,

Gdzieś w nas grają w karty płomienie,

Gdzieś w nas...

Gdzieś w nas tańczą strachu stróżowie,

Gdzieś w nas jadą wolni bogowie,

Gdzieś w nas piją klęski wodzowie,

Gdzieś w nas, gdzieś w nas...

Gdzieś w nas błyszczą gwiazdy poezji;

Gdzieś w nas niosą krzyże polonii,

Gdzieś w nas kwilą buty północy,

Gdzieś w nas idą ludzie niezłomni...

Gdzieś w nas mącą kaci w strumieniach,

Gdzieś w nas piszą donos na…

Był taki te­atral­ny. Sta­nął przed lu­strem w czar­nym ubra­niu z kwia­tem

w bu­to­nier­ce. Wło­żył do ust na­rzą­dzie, cze­kał, aż lufa ocie­pli się

i uśmie­cha­jąc się z roz­tar­gnie­niem do swe­go od­bi­cia - strze­lił.

Spadł jak płaszcz zrzu­co­ny z ra­mion, ale du­sza sta­ła jesz­cze jaki

czas po­trzą­sa­jąc gło­wą co­raz lżej­szą, co­raz lżej­szą. A po­tem

ocią­ga­jąc się we­szła w to za­krwa­wio­ne u szczy­tu cia­ło w chwi­li,

gdy wy­rów­ny­wa­ła się jego tem­pe­ra­tu­ra z tem­pe­ra­tu­rą przed­mio­tów,

co - jak wia­do­mo - wró­ży dłu­go­wiecz­ność.

ZBIGNIEW HERBERT

KOT

Jest cały czar­ny, lecz ogon ma elek­trycz­ny.

Gdy śpi na słoń­cu, jest naj­czar­niej­szą rze­czą, jaką so­bie moż­na

wy­obra­zić. Na­wet we śnie ła­pie prze­ra­żo­ne mysz­ki. Po­znać

to po pa­zur­kach, któ­re wy­ra­sta­ją mu z ła­pek. Jest strasz­nie

miły i nie­do­bry. Zry­wa z drzew ptasz­ki, za­nim doj­rze­ją.

KRZYSZTOF KAMIL BACZYŃSKI

KOLĘDA

Anio­ło­wie, anio­ło­wie bia­li,

na co­ście to tak u żłob­ka cze­ka­li,

po co­ście tak skrzy­deł­ka­mi trze­po­cząc

płat­ki śnie­gu roz­sy­pa­li czar­ną nocą?

Czy­ście bla­skiem dro­gę chcie­li zmy­lić

tym prze­klę­tym, co krwią ręce zbru­dzi­li?

Czy­ście kwia­ty, srebr­ne li­ście po­sia­li

na mo­gi­łach tych ry­ce­rzy ze sta­li,

na mo­gi­łach tych ry­ce­rzy po­cho­dów,

co od bata po­gi­nę­li i gło­du?

Ciem­ne noce, anio­ło­wie, w na­szej zie­mi,

ciem­ne gwiaz­dy i śnieg ciem­ny, i mi­łość,

i pod tymi ob­ło­ka­mi ciem­ne­mi

na­sze ser­ce w ciem­ność się zmie­ni­ło.

*

Anio­ło­wie, anio­ło­wie bia­li,

o! przy­świeć­cie bla­skiem skrzy­deł swo­ich,

by do Pana tra­fił ten zgu­bio­ny

i ten, co się oczu pod­nieść boi,

i ten, któ­ry bez na­dziei cze­ka,

i ten ry­cerz w roz­szar­pa­nej zbroi,

by jak czło­wiek szedł do Boga-Czło­wie­ka,

anio­ło­wie, anio­ło­wie bia­li.