W glebie zawartość potasu wynosi około 2,5 %. Zawartość potasu zależy od;
- nawożenia
- rodzaju gleby, najmniej potasu jest w glebach lekkich, słabo próchniczych oraz zalewnych
- od użytkowania gleby.
Nawozy magnezowo-siarkowe, poprzez te nawozy wzrasta stężenie siarki oraz magnezu w glebie. Magnez jest pierwiastkiem , który może ulec łatwemu wypłukaniu z gleby. Odpowiedzialny jest za produktywność roślin, przyczynia się do jej zwiększenia. Występuje bardzo dużo roślin, które potrzebują odpowiedniej ilości siarki w glebie. Zaliczamy do nich: buraki, czosnek, gorczyca, cebula, rzepak, kukurydza, rośliny motylkowe, kapusta, por. Nawozy magnezowo-siarkowe dzielimy na :
- kizeryt pylisty - o składzie 27% MgO i 22%S
- kizeryt granulowany w swym składzie zawiera 25% MgO i 20% S.
Nawozy mikroelementowe, do tych nawozów zaliczamy:
- mączkę bazaltową zawiera on mikroelementy, jego skład stanowią 40% SiO (tlenku krzemu), 8% CaO, 8,3% MgO, 1,7% K2O. Oprócz tego występują pierwiastki takie jak : mangan (Mn), cynk (Zn), miedź (Cu), molibden (Mb), bor (B), żelazo (Fe), Selen (Se). Pojawiająca się tutaj krzemionka odpowiada za:
- wzmocnienie rośliny
- zwiększa odporność na choroby
- zwiększa odporność na szkodniki
- ulepsza strukturę gleby
- ulepsza warunki do bytowanie mikroorganizmów
- używa się go do zaprawiania nasion.
Oprócz dodatniej roli nawozów sztucznych, powodują one również szkody. Dochodzi często do przeżeźniania zbiorników wodnych, a także do skażenia gleby, skażenia organizmów w niej żyjących.
Obecnie bardzo często stosuje się uprawę danego gatunku na danym obszarze. Taka uprawa trwa bardzo długi okres. Uprawianie monokultura, Np. takich jak ryż, pszenica czy też bawełna powoduje powstanie na danym terenie dużej liczby szkodników. Dlatego też rolnicy zaczęli coraz częściej stosować pestycydy. Pestycydami nazywamy substancje chemiczne, które stosuje się na polach uprawnych. Są to środki ochrony roślin. Pestycydy można podzielić ze względu na rodzaj szkodnika, przeciw któremu są stosowane. Wyróżniamy:
- insektycydy, służą do zwalczania owadów
- bakteriocydy, stosowane są przeciwko bakteriom
- fungicydy, służą do zwalczania grzybów
- herbicydy, stosowane są przeciwko grzybom.
Aby zwiększyć ilość produktów spożywczych, musiało natapia zwiększenie i znaczne przyspieszenie rolnictwa. Zaczęto, więc intensywniej stosować nawozy, środki ochrony roślin, rozwinęły się nowe technologie. Wszystko to znacznie przyczyniło się do wzrostu produktywności rolnictwa. Jednak z drugiej strony można również zauważyć skutki ujemne. Wszystko to przyczynia się również do wzrostu zaburzeń naturalnego środowiska przyrodniczego.
Początkowo ludzie dostrzegali tylko pozytywne skutki stosowania pestycydów. Dzięki nim były niszczone plagi szkodników, które w znaczny sposób zmniejszały plony. Dzięki nim można było zwalczyć baterie, wirusy, grzyby czy tez chwasty. Ludzie intensywnie zaczęli stosować środki ochrony roślin, aby ich produktywność wzrosła. Po pewnym czasie jednak zauważone, że pestycydy oprócz pozytywnego znaczeni maja również znaczenie negatywne. Są związkami, które mogą powodować szkodliwe zmiany zarówno u dzieci jak i u dorosłych oraz w całym środowisku naturalnym.
Pestycydy- są to związki chemiczne, wykazujące aktywność biologiczną. Ich nazwa wzięła się z języka łacińskiego od następujących słów: pestis-zaraza, plaga i cedeo-zabijać. Pestycydy powszechnie nazywane są środkami ochrony roślin, inaczej środkami szkodnikobójczymi, przeciwpasożytniczymi. Pestycydy powinny być związkami w pełni bezpiecznymi w ich stosowaniu. Nie powinny one wywierać negatywnego wpływu na nasze zdrowie. Istnieją określone normy stosowania pestycydów, które uważane są za bezpieczne. Toksykologia środowiska jest działem ochrony środowiska, który zajmuje się określaniem stopnia niebezpieczeństwa poszczególnych środków ochrony roślin. Dzięki toksykologii badane są wszystkie skutki kontaktu człowieka ze środkami ochrony roślin. Drogi szerzenia się pestycydów są następujące:
- dezynsekcja
- zwalczanie gryzoni
- zwalczanie ektopasożytów zwierząt
- nawozy
- zabiegi sanitarne
- zabiegi ochrony roślin.
Wszystkie środki ochrony roślin można podzielić z względu chemicznego. Wyróżniamy pestycydy nieorganiczne oraz środki ochrony roślin organiczne. Do tego typu zaliczamy DDT. Wszystkie środki ochrony roślin wykazują pewne działanie toksyczne. Czas rozkłady środków ochrony roślin może być różny. Wyróżniamy następujące drogi rozkładu pestycydów;
- rozkład na drodze biochemicznej, powodują go bakterie
- rozkład na drodze fotochemicznej, spowodowany jest działaniem światła słonecznego
- rozkład na drodze chemicznej, zachodzi on w wyniku takich procesów jak: hydroliza, utlenianie, redukcja, działanie wolnych rodników.
Często zdarza się, że mamy do czynienia z przekraczanie norm stosowania ilości środków ochrony roślin. Wówczas pestycydy gromadzą się w roślinach, a następnie mogą pojawić się w artykułach spożywczych. Pestycydy, które zalegają w produktach roślinnych także pojawiają się w naszym pożywieniu. Pokarm pochodzenia zwierzęcego taki jak: mleko, mięso. Od czego zależy toksyczne działanie środków ochrony roślin:
- zależy od rodzaju organizmu
- zależy od warunków środowiska
- od sposobu użytkowania pestycydów
- od rodzaju pestycydów.
Nie można określić jednoznacznie, jakie ujemne skutki powodują pestycydy. Na pewno przyczyniają się w dużym stopniu do zachwiania w funkcjonowaniu układu nerwowego, układu pokarmowego, powodują również spadek oporności organizmu. Organizm ludzki reaguje na środki ochrony roślin natychmiastowo albo z pewnym opóźnieniem.
Pestycydy podobnie jak metale ciężkie kumulują się w kolejnych ogniwach łańcucha pokarmowego, a więc najbardziej zagrożone są organizmy na końcu tego łańcucha, czyli człowiek.
Bardzo często stosowanie pestycydów nie jest w żaden sposób kontrolowane. Zbyt nadmierne stosowanie środków ochrony roślin przyczynia się w dużym stopniu do spadku różnorodności biologicznej. Zmniejsza się szybkość procesu rozkładu materii, ze względu na spadek liczby mikroorganizmów oraz fauny glebowe. Wszystko to przyczynia się do zachwiania funkcjonowania ekosystemów. Wiele krajów europejskich znacznie więcej zużywa pestycydów niż Polska.
Jeszcze niedawno stosowano silnie toksyczny środek owadobójczy - DDT(dichlorodifenylotrichloroetan, pełna nazwa techniczna 1,1,1-trichloro-2,2-bis(p-chlorofenyl)etan). W ciągu 25 lat wykorzystano ok. 1,5 mln ton DDt i z tego powodu jest on obecny wszędzie na kuli ziemskiej. DDT jest związkiem, który po raz pierwszy został wyprodukowany w roku 1872. Pod względem chemicznym jest to substancja nierozpuszczalna w wodzie.
DDt cechuje duża odporność na rozkład. Stosowany był głownie do usuwania stonki ziemniaczanej. Do organizmu człowieka dostaje się nie tylko z pokarmem zwierzęcym, ale także roślinnym. DDT gromadzi się głównie w tkance tłuszczowej. Przez wiele lat może nie wywoływać żadnych chorób, tylko dopiero po pewnym czasie może się uaktywnić i doprowadzić do różnych schorzeń. DDt w handlu nazywany jest Azotox, Ditox, Tritox. DDt ma różne formy izomeryczne. W Afryce używany jest jako środek do walki z malaria. Występuje parę krajów, w których nie można w ogóle stosować DDT. Został on całkowicie zakazany. Do organizmu człowieka DDt dostaje się poprzez układ pokarmowy i raz z wdychanym powietrzem. Czas rozkładu DDT wynosi 15 lat, co sprzyja jego kumulacji w organizmach. DDT wykazuje działanie mutagenne, rakotwórcze, a także może powodować zmiany hormonalne, i wady rozwojowe. Może on także przyczynić się do powstania: drgawek, bólu głowy, nudności, wymiotów oraz obrzęku płuc.
Zmniejsza również ochronne działanie skóry. Jak się okazuje płód może zostać zatruty DDT, poprzez kumulowanie się go w organizmie matki. DDT znacznie osłabia nasz układ immunologiczny. DDt wpływa również na funkcje rozrodcze organizmów. Wiele owadów uodporniło się na działanie DDt. Gdy wartość stosownego DDT przeciwko owadom, nie jest krytyczna, wówczas dochodzi8 do powolnego odkładania się tego związku w tkankach owadów. Następnie taki owad jest pokarmem dla organizmów z wyższych poziomów troficznych. Wszystko to wpływa na przenoszenie się DDT coraz wyżej. Aż w końcu dochodzi do kumulowania się go w najwyższych poziomach łańcucha pokarmowego. Wysokie narażenie na DDT występuje pośród Eskimosów, gdyż ten związek chemiczny jest zawarty w mięsie, które spożywają. Obecnie do krajów, które wytwarzają DDT można zaliczyć jedynie Chiny oraz Indie. Ostatnie dane statystyczne mówią, że DDT cały czas obecny jest w naszej przyrodzie, gdyż bezustannie kumuluje się w organizmach żywych należących do różnych poziomów troficznych.
;P