ksiazki na Kindla

aszzsz się posypała lawina kamieni.. dziewczyno, nie obnoś się z czerwonymi galotkami, kiedy corrida w rozkwicie..

Klonować też można a potem nie będzie można.

Stefan Dąmbski, Egzekutor: Roboty

To jest materiał źródłowy do dyskusji na temat Stefan Dąmbski, Egzekutor

Około 30 kilometrów na południe od Rzeszowa leżała mała wioska, która nazywała się Harta. Ludność miejsco­wa składała się przeważnie z drobnych rolników, których głównym zmartwieniem było wykarmienie rodzin. Poli­tyką się nie zajmowali, chodzili co niedziela do kościoła i czekali lepszego jutra. W tej właśnie wiosce urodziła się i wychowała piękna dziewczyna, Jadzia Pierożanka. Skończyła 7-klasową szkołę podstawową, więc jak na wa­runki wiejskie miała tak zwaną przyszłość przed sobą.

Miała jasnoblond włosy, niebieskie oczy i figurę nie z tej ziemi. Po śmierci ojca, który zginął w wypadku w tartaku, mieszkała z matką i ze swoją młodszą sio­strą. Było rzeczą zupełnie zrozumiałą, że o względy pięk­nej Jadzi starali się chłopcy nie tylko z Harty, ale też ze wszystkich okolicznych wiosek.

Jadzia lubiła się bawić, toteż uczęszczała na wszystkie miejscowe zabawy i wesela, które nie zawsze kończyły się szczęśliwie. Zdarzało się nieraz, że któryś ze słabszych konkurentów Jadzi wracał do domu z rozbitą głową, w którą mu mocniejszy rywal orczykiem przygrzmocił. Jadzia jednak lubiła typowych mężczyzn. Jednym z nich był Bronek Pieniowski. [...]

Lubił śpiewać i to Jadzi imponowało najwięcej. A już zupełnie straciła dla Bronka głowę, gdy będąc na wese­lu u znajomych, otoczona jak zawsze rojem wielbicieli, zobaczyła na własne oczy, jak Bronek, urażony brakiem miejsca dla siebie przy boku ukochanej, podniósł się z krzesła i, stanąwszy przed samą orkiestrą, zainto­nował mocnym, czystym głosem: „Ustąpcie mi dziady, ustąpcie frajery, bo was powyganiam do jasnej cholery! Wyście tańcowali, ja wam nie przeszkadzał, a teraz was będę oknami wysadzał!”. Skończywszy, podszedł uroczy­ście do kąta izby, z którego wyciągnął dobrze zakon­serwowany orczyk do konia okuty żelazem z obydwu stron. Widok orczyka dał wszystkim do zrozumienia, że to koniec zabawy i że następne tańce odbędą się do­piero na poprawinach. W przeciągu minuty zrobiło się w izbie pusto, bo ci, co nie zdążyli drzwiami, ratowali się ucieczką przez okna.

Zaczął się wielki romans pomiędzy Bronkiem i piękną Jadzią. [...]

Bronek uważał jednak, że nie samą miłością człowiek żyje. [...] Że małżeństwo można przełożyć na później, natomiast Ojczyzna potrzebuje go natychmiast, bo przecież wojny przełożyć nie można. Nie pomogły Ja­dzi prośby, łzy i kuszące uśmiechy. [...] Bronek powziął decyzję. Kochał swoją dziewczynę i wyspowiadał się jej ze wszystkiego. Powiedział, że idzie w szeregi dywersyjne walczyć za Ojczyznę.

Bronek Pieniowski został przydzielony do naszego od­działu jesienią 1943. Polubiłem go bardzo za jego szcze­rość, otwartość, uczyłem go w wolnych chwilach wielu trików partyzanckich. [...]

O Jadzi opowiedział mi wszystko. Gratulowałem mu tej miłości.

Tymczasem po odejściu Bronka Jadzię ogarnęła roz­pacz. Nie widziała już celu w swoim życiu. [...] Zaczęła szukać zemsty na narzeczonym. [...] Poszła na miejscowe Gestapo i wyśpiewała wszystko. Że jej Bronek poszedł do partyzantki, że posiadał broń… Gestapo wysłało z miej­sca ekspedycję karną, która zlikwidowała całą rodzinę Bronka. Od kul padła jego matka, ojciec, dwóch braci i siostra, nawet wujek, który nocował w czasie najazdu u rodziców Bronka.

Dwa tygodnie po tragedii los Jadzi zostaje przypieczę­towany. Wychodzę z kwatery przed wschodem słońca, mam automat pod płaszczem. Wstępuję po drodze po „Majeranka”. Idziemy do Harty. Cały dzień w marszu, jesteśmy na miejscu około szóstej wieczorem. Pamiętam dziś, jak po drodze myślałem o Bronku. Chłopak nawet nie wiedział, że to ja poszedłem na tę robotę.

Na miejscu odszukujemy chłopca z tutejszej konspi­racji. Jest już ciemno. Podprowadza nas pod dom Jadzi i odchodzi. Jesteśmy pod oknami. Widzę trzy sylwetki… Jest w domu – myślę. Pukamy i, nie czekając na odpo­wiedź, wchodzimy do środka izby, przez otwarte drzwi. Jadzię poznaję od razu. Tyle o niej słyszałem od Bronka. Co za śliczna dziewczyna! Te długie włosy i te duże nie­bieskie oczy… Zobaczyła nas i zauważyłem, że zrobiła się biała jak papier.

– Jadzia Pierożanka? – pytam, patrząc jej prosto w oczy.

– Tak, to ja [...].

Słyszę, jak drży jej głos; próbuje zachować zimną krew do końca. Jej młodsza siostra stoi jak skamieniała, matka leci zemdlona na ziemię. Czytam wyrok.

– Została pani skazana na karę śmierci za zdradę Pań­stwa Polskiego, wyrok zostanie wykonany natychmiast. Daję pani dziesięć minut na modlitwę i pożegnanie się z rodziną.

Mój spokojny głos robi jednak swoje, łzy duże jak groch pokazują się w oczach Jadzi. Siostra rzuca się jej ze spazmatycznym płaczem na szyję, widzę, jak podno­szą teraz zemdloną matkę i układają ją na łóżku. Patrzę, jak Jadzia robi znak krzyża na piersi, i słyszę, jak szep­cze modlitwę. Tak mija parę minut.

W końcu biorę Jadzię za rękę i kieruję się w stro­nę drzwi. Mijam „Majeranka”, który stoi w drzwiach jak skamieniały. Widzę, że ma wilgotne oczy. Jeszcze parę kroków i stodoła. Ustawiam pod nią na wpół przytomną ze strachu Jadzię, twarzą do siebie, robię jeden krok do tyłu i podnoszę automat. Celuję prosto w głowę. Jest księżycowa noc, widzę to piękne ciało przed sobą i w ostatniej chwili odczuwam pewnego rodzaju żal.

Zniżyłem lufę i równocześnie pociągnąłem za spust. Byle nie w głowę – pomyślałem – jak ona będzie wy­glądać w trumnie. Długa seria… i koniec wszystkiego! Jadzia Pierożanka przestała istnieć… I dlaczego? Było to pytanie, które dręczyło mnie później tygodniami.
http://forum.karta.org.pl/?page_id=...

to se ne vrati

http://www.publio.pl/index.html polecam ta ksiegarnie, ksiazki ida prosto na kindle, jak z amazonu