„Najlepsi faceci to Polacy. Większość przyjeżdżających tutaj polskich dziewczynek najpierw myśli (…), a gdy pomyślą głową i otworzą oczy, co widzą??? Widzą, że są po uszy w gnojówce, z której nie są w stanie wyjść. Dzieci z Afrykaninem, Turkiem, Pakolem albo Arabem. Zmarnowane życie. Brak szacunku, ciągłe zdrady, dziesięć kochanek na boku (…) Oczywiście ktoś zaraz napisze »a co Cię to obchodzi«? itp.”
„Odpowiem z góry. To mnie obchodzi, że takie (…) robią złą opinię mojemu krajowi, narażając mnie i innych Polaków na drwiny podczas wycieczek do innych krajów”. Tak na jednym z popularnych internetowych forów wypowiada się internauta. W dosadnych słowach zgrupowanych w kilka wpisów wykłada tradycyjny zaściankowy pogląd na związki Polek z obcokrajowcami oraz „stary, dobry” rasizm w polskim wykonaniu.
Co ci odbiło?
Jestem rasistą? No i fajnie! Tak mi się podoba i mam do tego prawo. Zresztą to kwestia czasu, jak tych wszystkich nieeuropejczyków spakują pewnego dnia, wsadzą na statki, w samoloty i odeślą tam, skąd przybyli (…) Idealnie byłoby takie amatorki związków polsko-kolorowych pozbawiać obywatelstwa, bo to przecież obciach dla kraju(…)
A najbardziej w tym wszystkim żal mi Twoich rodziców. Córka + Murzyn… to prawdziwa tragedia dla Nich. Szczególnie dla Ojca. Po cichu mają pewnie nadzieję, że za często nie będziesz ich odwiedzać po tym, co Ci odbiło z czarnym facetem. Taka sytuacja przynosi wiele wstydu w ich otoczeniu.
Powyższe opinie i jej podobne są zarzewiami oraz trzonami rozmów o Polkach w związkach z obcokrajowcami – przeprowadzanych na prawie każdym polskim forum internetowym. Kłótnie lub argumentacje rozciągają się od ogólników i upowszechnień do ciętej riposty.
Wypowiadam się na ten temat, bo znam (osobiście) masę par Polek z Afrykanami, szczęśliwych związków, znam masę Pakistańczyków i par mieszanych z nimi żyjących w Londynie, szczęśliwych związków również… i sama jestem związana z Pakistańczykiem od długiego czasu (…) – pisze jedna z internautek. – I mam to gdzieś, co sobie o mnie myślą takie pół mózgi jak Ty, bo życie pozostaje życiem, a jak Ty postrzegasz ludzi, tak oni będą postrzegać Ciebie… Bo jeżeli człowieczeństwo wyznacza poziom nienawiści do innych ras, to zastanawiam się, do czego ten świat zmierza… I jest mi tylko ogromnie przykro, że wymagając od innych szacunku dla siebie, nie dajemy tego samego w zamian.
Szczęście niejedno ma imię
Główne podwaliny problemu pochodzenia dwójki osób łączących się w mieszany związek stanowią rasizm Polaków oraz szczególny sposób wypracowywania kompromisu w każdej życiowej decyzji. Jeszcze inna dziewczyna szukająca pomocy na popularnym forum internetowym, zostawiła tam wiadomość, iż nie radzi sobie ze strachem przed oceną jej związku. Jej wypowiedź pokazuje również specyficzne wartościowanie innych ludzi.
Od ponad roku jestem w związku z czarnoskórym mężczyzną. Jest urodzony tutaj, mama była tu urodzona, więc jest pełnoprawnym obywatelem tego kraju. Jesteśmy szczęśliwi (tak myślę), ale to chyba tylko dlatego, że moi polscy znajomi nie mają pojęcia o jego istnieniu. Para moich znajomych (wkrótce małżeństwo) na pewno by go nie zaakceptowała. Wiem to po ich luźnych wypowiedziach o kolorowych. Sami przyjechali do UK bez języka, pracy i do tej pory tak jest, a uważają się za kogoś lepszego… Nie wiedzą, że to oni sami przyjeżdżają masowo do kraju, którego nie są obywatelami.
Druga przyjaciółka od kilkunastu lat też nie wie. Sama jest w związku z Turkiem i uważa to za coś jak najbardziej OK – a związek Polki z »czarnym« za prostytucję. A niby jakim prawem? Jakim prawem uważa, że jej jest OK a mój be? Kto to osądza? No kto…? Mamy znajomych tylko wśród innych narodowości. Nie polskiej… Ja się boję. Nie chcę… Nie znam innych mieszanych związków z czarnym, a może to by było fajne? Chciałabym wyjść z moimi przyjaciółmi i moim facetem do pubu czy zrobić małą imprezkę… Ale się zwyczajnie boję. Pewnie nie powiedzieliby w twarz, ale za plecami i wracając do Polski określiliby mnie jako niezłą dziwkę…”
Anonimowo
Myślę, że to bierze się z naszej mentalności i wychowania - komentuje Monika po chwili namysłu. - Polacy z natury są bardzo nietolerancyjni, niestety. I tu chodzi o “czarnych”, “ciapatych” i “żółtych”. A tak naprawdę wszyscy jesteśmy tutaj obcokrajowcami, przyjeżdżamy, żeby zarobić pieniądze czy założyć rodzinę - mówi matka 1,5-rocznej Nazmii, córeczki ze związku z czarnoskórym obywatelem Gambii, państwa w środkowo-zachodniej Afryce.
Środowisko jest tutaj ważne, mam bardzo inteligentnych znajomych, ludzi, którzy są tu od lat i to też wynika z doświadczenia i statusu. Ludzie, którzy podróżowali i spotykali się wcześniej z rożnymi nacjami, będą bardziej tolerancyjni niż ludzie z małej wioski, którzy tu przyjechali i są uprzedzeni do “czarnych” z MTV - Monika stwierdza krótko.
To właśnie z powodu niesprawiedliwej oceny innych ludzi Kasia nie chce się spotkać i z bólem w głosie rezygnuje z umówionej rozmowy. Rzuca tylko krótko, że nikt by nie zrozumiał, że wyszła za mąż za mężczyznę z Nigerii i że ma 6-letniego syna, który jest jej życiem i nadzieją. Nie chce rozmawiać nawet anonimowo, aby nikt nie rozpoznał jej historii. Podobnie Ola, od kilku lat w martwym związku z Hindusem. Kilka lat temu wyszła za mąż z miłości, teraz nie dzielą nawet lodówki. On powtarza, że tak to już jest w jego kulturze, że ją ignoruje i traktuje jak obcą, ma osobne mydło i tylko wspólny adres. Ona doskonale zna jego kraj i kulturę i wie, że to tylko kwestia osoby, a nie różnic kulturowych.
Odpukać w niemalowane
Każdy mieszany związek jest tak indywidualny, że jakakolwiek generalizacja z podziałem na kraje lub religie jest natychmiast odpierana przez kobiety i mężczyzn w nich przebywających. Ciekawy jest również punkt widzenia innych nacji na temat strony polskiej mieszanego związku. Sarat, młody Irańczyk, który ma dziewczynę z Polski, mówi, że nie identyfikuje się z mężczyznami z jego kraju, którzy podobno szukają kobiet tylko do jednego celu. Twierdzi, że związek, który tworzymy z inną osobą nie zależy od kraju pochodzenia, ale od poziomu edukacji. Wyrobił sobie opinie na temat Polaków po dwóch latach mieszkania z jednym z naszych rodaków oraz po wielu znajomościach z Polakami w Londynie.
Wszystko zależy od rodzaju osoby, którą poznajesz, od jej edukacji, szacunku dla innych. Odpukać w niemalowane, ja na szczęście poznałem wiele wartościowych osób. Polskie dziewczyny są wspaniałe, tzn. większość z nich. A mężczyźni? Niektórzy są bardzo mili i przyjaźni, bardzo ciężko pracują. Jednak inni to po prostu… – chłopak przeprasza za użycie przykrego wyrazu i tłumaczy, że naprawdę wie, o czym mówi. – Są rasistami i zawsze starają się coś od ciebie zdobyć, nie dając nic w zamian, a jeśli prosisz o przysługę, to się obrażają i przeklinają. Wolałbym nie znać takich słów – tu wymienia kilka polskich słów, których nauczył się od Polaków.
Sarat mówi, że mimo różnic w religii jest ze swoją dziewczyną szczęśliwy, nie chce zdradzić, czy ma wobec niej poważne plany, ponieważ są ze sobą tylko rok. Cieszy się jednak, że związek dobrze się układa, dziewczyna poznała już jego rodziców, kiedy odwiedzili go w Londynie. Na razie Sarat odłożył konfliktowe sprawy religii w swoim związku na bok.
Bycie pomiędzy
Problem każdego mieszanego związku to tęsknota za krajem ojczystym. Czasem bywa silniejsza niż związek, a z czasem jest nieodłącznym kawałkiem układanki i ludzie uczą się z tym żyć. Kolejna internautka przyznaje się, że to stanowi część problemu w jej związku.
(…) Nie podoba nam się życie w Anglii, no i teraz nie wiemy, gdzie byśmy mogli wyjechać. On mówi, żeby wyjechać przynajmniej na 6 miesięcy do jego kraju i spróbować tam. Byłam już w Indiach 3 razy i faktycznie jest tam przepięknie i bardzo mili ludzie, ale nie wiem, czy bym mogła tam zostać na stałe. A w Polsce z kolei to myślę, że on by się nie czuł komfortowo, no i problem z pracą, bo on nie zna na tyle polskiego, tak więc chyba trzeba będzie założyć rodzinę tutaj i spędzić resztę życia.
Kiedy ja jadę tam, to czuję się świetnie, a on czuje się dobrze w Polsce – mówi Agnieszka, od roku żona Brazylijczyka. – Na razie nie odczuwamy tego tak mocno, może też i dlatego, że moi rodzice tu często przyjeżdżają. Nie miałabym nic przeciwko, żeby zamieszkać w Brazylii, mimo tego, że to tak daleko od domu. Ale ja nie lubię zimy, nie lubię tej pogody tutaj, a w Brazylii cały czas słońce – wymienia walory, po czym dodaje: – Zastanawiamy się, kto gdzie miałby większe szanse, ja tam, czy on w Polsce, dlatego jeszcze na razie jesteśmy w Londynie. Niezależnie od tego, czy pojedziemy do Polski, Brazylii, czy zostaniemy w Londynie, to najważniejsze, że jesteśmy razem. Wszędzie jest świetna komunikacja, samoloty. Nie martwi mnie to, gdzie będziemy mieszkać – zaznacza dziewczyna, która już teraz uczy się portugalskiego.
Życie w rozkroku
Kolejny interesujący apel do młodych kobiet to:
Jesteście dziewczyny odważne, głównie chodzi mi o to, że ewentualna perspektywa powrotu do Polski kiedyś tam, chyba się bardzo oddala. I raczej szuka się miejsca gdzieś pomiędzy dwoma ojczystymi krajami. A reszta problemów… To już typowe jak to między babą a chłopem. Chociaż chyba nie o odwagę tu chodzi, a po prostu o miłość.
Żona Kolumbijczyka – Ewa, na swoim blogu podkreśla jednak wagę problemu inności wynikającej z odmiennego pochodzenia. Tak podsumowuje ten problem:
Moim zdaniem nie istnieje na świecie kraj doskonały dla mieszanej pary. Zawsze jedna z osób będzie cierpieć. Jeśli jesteśmy w Kolumbii, ja znajduję się w sytuacji przegranej, jeśli wybralibyśmy Polskę - Mario będzie tęsknił. Czasami wydaje mi się, że dobrym miejscem dla naszej dwójki byłby kraj, w którym zarówno on jak i ja bylibyśmy obcy. Jako Polka mieszkająca w kraju tak odległym kulturowo, jakim jest Kolumbia, zawsze czuję się inna. Rozumiem teraz komentarze mojej koleżanki z Barranquilli – Mileny mieszkającej od ponad 15 lat w Polsce, która powiedziała kiedyś, że czuje się jakby stała w rozkroku, między swoim starym i nowym krajem – między Europą i Ameryką Południową: Ty sama stajesz się w głębi duszy inna. W Polsce nie patrzą już na Ciebie jak na Polkę, a w Kolumbii nie jesteś Kolumbijką”.
Emigracja młodych Polaków do Wielkiej Brytanii musi się wiele nauczyć o tolerancji i akceptacji dla wszystkich, którzy są inni, a jednocześnie hołdowania, a nie krytykowania temu, co nasze. Większość emigrantów deklaruje chęć pozostania na Wyspach, będzie więc mnóstwo okazji do skonfrontowania się ze związkami mieszanymi i rozważenia implikacji wynikających z różnicy pochodzenia.
Komentarze 157
Się będzie działo ;)
kazdy jest kowalem swego losu.
Strasznie to jednostronne....
A co o zwiazkach Polakow (mezczyzn) z czarnoskorymi kobietami, albo z pakistankami / turczynkami? Znam osobiscie kilka takich zwiazkow. I jakos nigdy nikt im w twarz ani "bokiem" nie powiedzial, ze cos jest nie-ok.
Do klasycznie idiotycznego rasizmu obecnego wsrod niedouczonch ignorantow dorzucilbym jeszcze seksizm i mentalnosc kalego.
rozwiajajac moj poprzedni wpis - chodzi mi o to, ze patrzac po forach (W tym tutaj na emito) to mozna zauwazyc, ze zwiazek polki z nie-polakiem jest be i ku**ieniem sie, ale zwiazek polaka z nie-polka jest juz wg tych samych osob OK.
Mysle ze ma w tym spory udzial frustracja takich jednostek, co to zadna go nie chce i ma pretensje, ze Polka wybrala innego a nie jego...
A jeszcze poglebia sie frustracja, jak to ex-partnerka obecnie wiaze sie z obcokrajowcem.
Hejka Chaotic,
Chętnie bym z takimi Twoimi kolegami pogadala, dasz namiary?