Curling wymyślili średniowieczni szkoccy farmerzy

O tym, że Szkoci są pionierami curlingu ma świadczyć poemat Henriego Adamsona z 1638 roku opisujący początki curlingu i golfa w Szkocji. Wśród dokumentów historycznych znajduje się też edykt szkockiego parlamentu z 1457 roku zabraniający gry w piłkę nożną i curling. Zabawy na lodzie szkockich farmerów stały się sportem o ustalonych zasadach od XVII wieku. Pierwszy klub curlingowy, Loch Leven, powstał w 1668 roku.

Dowodem na długą historię curlingu są kamienie do gry znalezione w Dunblane w Szkocji pochodzące z 1511 i z 1551 roku. Pierwszy pisany w języku łacińskim dowód na przeprowadzenie zawodów curlingowych pochodzi z lutego 1540 roku. Na lodzie starli się ze sobą mnisi John Sclater i Gavin Hamilton i są to pierwsi znani z imienia curlerzy. Zasady gry sformalizowano dopiero w połowie XIX wieku. W 1838 roku utworzono Grand Caledonian Curling Club w 1838 roku. W 1843 roku patronat nad tą organizacją objęła królowa Wiktoria i klub zyskał nową nazwę-Royal Caledonian Curling Club.

Curling to gra zespołowa i należy do sportów precyzyjnych. Rozgrywki toczą się na prostokątnej tafli lodu. W rywalizacji biorą udział dwie drużyny liczące po czterech zawodników. Do gry używa się kamieni, które są wypuszczane na lodzie w kierunku celu zwanego domem. Liczba przyznanych punktów zależy od liczby kamieni znajdujących się najbliżej środka domu. W curlingu obowiązuje pewien rodzaj kodeks honorowy, zwany duchem curlingu. Rywal na lodzie nie jest wrogiem, tylko przyjacielem. Po wygranym meczu zwycięzcy zapraszają przegranych na kawę i po meczu dziękują mu za grę.

W 2003 roku powstała Polska Federacja Curlingu zrzeszająca pierwsze istniejące kluby z całej Polski. Od 10 grudnia 2003 r. Polska jest członkiem Światowej Federacji Curlingu (”World Curling Federation”).