Eurotunel: Największe wyzwanie inżynieryjne XX wieku

Budowa Eurotunelu, znanego także jako Channel Tunnel, trwała 6 lat, angażując 4000 pracowników. Tunel łączy Folkestone w Anglii z Coquelles we Francji, zapewniając przejazd w 35 minut. To najdłuższy podwodny odcinek tunelu na świecie – 39 km pod dnem Kanału La Manche, czy jak kto woli, pod Kanałem Angielskim.

Infrastruktura Eurotunelu

Channel Tunnel tak naprawdę składa się z trzech równoległych tuneli: dwóch kolejowych o średnicy 7,6 m oraz tunelu serwisowego o średnicy 4,8 m. Tunel serwisowy biegnie pomiędzy tunelami kolejowymi i służy do wentylacji i dostępu w nagłych wypadkach.

Tunel biegnie zakrzywioną trasą, aby przechodzić przez odpowiednie warstwy geologiczne kredy. Średnio znajduje się 45 m poniżej dna morskiego. Dwa główne tunele wyposażono w 245 przejść do tunelu serwisowego, drzwi przeciwpożarowe oraz wysoce wydajny system chłodzenia i wentylacji. W dwóch miejscach pod dnem Kanału La Manche znajdują się tzw. skrzyżowania, gdzie tunele się łączą, umożliwiając pociągom zmianę linii. Są to podwodne komory tak duże, jak katedra.

Grafika: Wikipedia

Technika budowy Channel Tunnel

Do drążenia użyto maszyn TBM (Tunnel Boring Machines), które wydobywały 36 tysięcy ton skał dziennie. TBM-y były mechaniczne krety długości 200 m, o średnicy 7,6 m, z wirującą tarczą z ostrzami stalowymi, kontrolowane przez skomputeryzowany system z laserem obliczającym trajektorię.

Prace rozpoczęto od tunelu serwisowego, aby ocenić warunki gruntowe. Dwie komory skrzyżowań zbudowano z tuneli serwisowych, a TBM-y drążące główne tunele przechodziły przez te komory, po czym ponownie zagłębiały się w kredę, aby kontynuować drążenie. Ze względu na bardziej wilgotne warunki po stronie francuskiej, brytyjskie TBM-y wykopały większą część tuneli.

Inżynierowie używali dwóch systemów obudowy tuneli – żeliwnych segmentów skręcanych śrubami oraz pierścieni z prefabrykowanego betonu. Po stronie francuskiej kreda była kruszona, mieszana z wodą i pompowana za specjalnie zbudowaną tamę o wysokości 37 m. Po stronie brytyjskiej inżynierowie wykorzystali kredę do budowy tarasowanej platformy u podnóża Klifów Szekspira niedaleko Dover.

Połączenie i wyposażenie tunelu

1 grudnia 1990 roku ekipy francuska i angielska spotkały się na środku tunelu, z różnicą wysokości wynoszącą zaledwie 35 cm dzięki stałym pomiarom. Dwa główne tunele wyposażono w przejścia awaryjne, drzwi przeciwpożarowe oraz system chłodzenia i wentylacji. Pod dnem Kanału La Manche znajdują się skrzyżowania, które umożliwiają pociągom zmianę linii.

Sposoby przekroczenia tunelu

Tunel można przekroczyć superszybkim pociągiem z Paryża do Londynu w 2 godziny lub serwisem „le Shuttle”, który przewozi pojazdy w 35 minut. Pociąg ten przewozi na pokładzie cały pojazd, umożliwiając szybki przejazd między Calais a Folkestone.

Skrócił podróż z Wysp do Europy

Channel Tunnel znacząco skrócił czas podróży między Wielką Brytanią a kontynentalną Europą. Przed otwarciem tunelu podróż z Londynu do Paryża koleją i promem zajmowała około 6-7 godzin. Teraz pociągi mogą pokonać tę trasę w zaledwie 2,5 godziny. Tunel stał się kluczową infrastrukturą dla turystyki, biznesu oraz transportu towarowego, umożliwiając szybkie podróże w każdych warunkach pogodowych.

Koszt budowy

Budowa Eurotunelu kosztowała £4,65 mld (około £12 mld dzisiaj).

Ciekawostki

„Każde pokolenie musi zrobić coś ekscytującego, co wpłynie na przyszłość. To jest wspaniałe, nawet lepsze, niż się spodziewałam.”

Powiedziała Margaret Thatcher, premier Wielkiej Brytanii, która dała projektowi zielone światło.

Pierwsza poważna propozycja budowy tunelu pod Kanałem La Manche pochodzi od francuskiego inżyniera Alberta Mathieu z 1802 roku. Plan ten zakładał budowę sztucznej wyspy w połowie trasy, na której można by zmieniać konie.

Podczas budowy wykorzystano 11 maszyn TBM. Jedna z maszyn drążących od strony brytyjskiej jest teraz zakopana pod Kanałem, a inna została sprzedana na eBayu za £39,999 w 2004 roku.

Przez tunel codziennie przejeżdża 400 pociągów, przewożąc średnio 50 000 pasażerów, 6 000 samochodów i 54 000 ton towarów.

W 1994 roku Amerykańskie Towarzystwo Inżynierów Budownictwa uznało Channel Tunnel za jeden z siedmiu cudów współczesnego świata.