Fasada i tyły rankingu

W najnowszym globalnym rankingu konkurencyjności Światowego Forum Ekonomicznego (WEF) Polska zajęła 41. miejsce – między Barbadosem a Tunezją – na 142 państwa.

Polska ma stosunkowo dobrze rozwinięty system finansowy, opiekę zdrowia, oświatę podstawową i wyższą, choć poziom tej ostatniej słabo przekłada się na współpracę z sektorem prywatnym. Fot. blprnt_van (CC BY 2.0)

Takie rankingi, choć nie są wyrocznią, dają wgląd w to, jak poszczególne państwa są postrzegane przez gospodarczą elitę, rok w rok pielgrzymującą do szwajcarskiego Davos. Elita obieżyświatów musi sobie te pielgrzymki bardzo chwalić, bo Szwajcarię umieściła na 1. miejscu.

Analiza składników podzielonych na 12 filarów, które złożyły się na ranking, wykazuje pustkę propagandowych twierdzeń o osiągnięciach obecnej ekipy rządzącej. Jakość polskich dróg jest jedną z najniższych w świecie (134. lokata), a w kategorii zadłużenia kraju w proporcji do PKB Polska jest na miejscu 102. Przejrzystość polityki rządu sytuuje Polskę na miejscu 93., zakres i efektywność systemu podatkowego na 107.

W liczbie dni wymaganych na uruchomienie biznesu Polska figuruje na 103. miejscu, choć w liczbie procedur, które musi pokonać początkujący przedsiębiorca, jest na miejscu 34.

Polska jest krajem paradoksów – pod względem obciążenia biznesu regulacjami jest na 124. miejscu. Tak pokaźny ciężar obciążeń nie przeszkodził jednak spółce Amber Gold w funkcjonowaniu przez trzy lata pod nosem władz, choć poza ich regulacją i kontrolą. Nisko oceniana jest skuteczność sądownictwa w rozwiązywaniu sporów (97.), skuteczność zarządów dużych korporacji (79.), ochrona praw mniejszościowych udziałowców (79.), stosunki pracodawcy i reprezentacji załogi w miejscu pracy (100.), praktyki zatrudniania i zwalniania (114.), drenaż mózgów (96.).

Polska ma stosunkowo dobrze rozwinięty system finansowy, opiekę zdrowia, oświatę podstawową i wyższą, choć poziom tej ostatniej słabo przekłada się na współpracę z sektorem prywatnym. Ma też bazę badawczą i bogatą ofertę usług instruktażowych (27.).

Największym jej atutem jest to, że jest dużym rynkiem dla firm krajowych i zagranicznych, z dużą podażą lokalnych dostawców. To słaba pociecha, gdyż w zestawieniu z wysoką 21. lokatą w kosztach zwolnień grupowych (niskich dla pracodawcy) sugeruje, że Polska jest przede wszystkim dużym rynkiem zbytu dla zagranicznych korporacji i rezerwuarem taniej siły roboczej. Zjawisko to widać zresztą gołym okiem po dużej skali odprzemysłowienia kraju i upadku polskich firm.

W kontekście raportu WEF warto zastanowić się, czym Polska będzie zarabiać i konkurować, gdy zagraniczne korporacje znajdą za miedzą jeszcze większy rynek z jeszcze tańszą siłą roboczą?