Zakaz pokazywania golonki

Czasami słuchając polskich posłów mam deja vu, że już to gdzieś słyszałam. Kiedy mieszkałam w Londynie politycy wtrącali się do mojego talerza i mówili co ile ma kalorii, co mogę jeść, czego powinnam unikać, bo tuczy i przypominali o obowiązkowych pięciu porcjach warzyw i owoców każdego dnia. I co się stało? Wróciłam do Polski i tu panuje dokładnie ta sama moda. Posłowie pouczają, że tłuste kiełbasy i golonki są be.

Tak się zastanawiam, dlaczego przyjęło się uważać, że polska kuchnia jest o niebo lepsza do angielskich przysmaków? Przecież Anglik, przybywając do Polski też mógłby zatęsknić za tym, co kocha najbardziej. Czyli za kiełbaskami w stylu cumberland sausages, serem cheddar czy za fish & chips, których w Polsce się nigdzie (niestety) nie uświadczy.

Taki Brytyjczyk na wygnaniu też może przecież uważać, że polska kiełbasa ma smak papieru, bo jest od dzieciństwa przyzwyczajony do innej i nie musi zakochiwać się od pierwszego kęsu w galarecie z nóżkami, we flaczkach, świńskich jęzorach, czy w mułowej rybie karpiu. Mimo to większość z nas uważa, że polska tradycja kulinarna jest bardziej wyrafinowana, bogatsza, lepsza, smaczniejsza od tej angielskiej, gdzie podstawę stanowi wspomniana już ryba w panierce, boczek, fasolka w pomidorach i tłuczone ziemniaki z kiełbaską w sosie cebulowym.

Myślę też, że polskie przywiązanie do jedzenia ma bardziej sentymentalny i patriotyczny wydźwięk niż na Wyspach. Przeciętny Anglik zajada się chicken tikka masala i nie ma problemów z tym, że to danie hinduskie. Tymczasem nie spotkałam przeciętnego Polaka zasiedziałego w kraju, który zamiast grochówki i schabowego wcina po pracy curry z ryżem.

Dlatego idąc za głosem ogółu, jestem skłonna uwierzyć, że o ile Anglika prościej politycznie przestawić z dań tłustych i kalorycznych na zdrowsze opcje, to z Polakami może być problem. Bo jak wytłumaczyć Polakowi, że golonka jest niedobra, skoro gdzie pojedzie tam zaraz za nim jadą kiełbasy, schabowe, mielone, salcesony, kiszonki.

Tymczasem posłowie sejmowej komisji zdrowia uznali, że czas zabronić pokazywania golonki w telewizji. Uradzili, że należy zwrócić się do polskich kulinarnych gwiazd, czyli Roberta Makłowicza, Karola Okrasy i Pascala Brodnickiego, aby przestali tłusto gotować i zaczęli promować lekką, zdrową i niskokaloryczna kuchnię. Pod koniec czerwca podczas posiedzenia sejmowej komisji zdrowia publicznego prof. Barbara Zahorska-Markiewicz, prezes Polskiego Towarzystwa Badań nad Otyłością, zwróciła uwagę politykom na to, że autorskie programy kulinarne czy tzw. telewizje śniadaniowe mogłyby promować zdrowsze odżywianie. Profesor uważa, że w telewizji pokazuje się zbyt wiele przepisów na smażone potrawy i to na dodatek z dużą ilością śmietany.

Szef komisji Aleksander Sopliński z PSL podchwycił pomysł i również uważa, że posłowie powinni rozesłać apel do telewizji i zachęcić do prezentowania lżejszych i mniej tłustych przysmaków. Makłowicz na łamach jednego z dzienników skomentował krótko: cudaczny pomysł. Po czy zastanawiał się: jak ugotować smaczną zupę ziemniaczaną bez dodatku śmietany? Przekonywał również, że to, że pokazuje w swoim autorskim programie słoninę nie oznacza, że zachęca, aby ją jeść pięć razy dziennie.

Nie jestem zwolenniczką tłustej, ciężkostrawnej kuchni, ale też nie lubię, kiedy polityk mi się wtrąca do talerza. Dlatego na przekór modzie na lightowe żywienie obejrzałam w internecie jeden z programów Roberta Makłowicza "Lubelski smak" z przepisami na befsztyk z żubra, polewkę piwną i domowy żółty ser. I mam też taką cichą nadzieję, że kolejne odsłony programu nie będą opowiadać o tym, jak przygotować sałatę zakrapianą cytryną, bo przecież od dawna wiadomo, że jak Polak głodny, to Polak zły.

Zakazując pokazywania golonki w polskiej telewizji, to przecież tak jakby Rosjanom nagle zabronić spożywania Putinianki. Czym takie narodowe prohibicje się kończą wystarczy zajrzeć w karty historii.